Sene 94 , İnönü Üniversitesi ,
Güzel sanatlarda okuyan bir arkadaşımız “yardımcı olur musunuz , İktisat fakültesinde sergi açacağım ” dedi. Kavgası gürültüsü bol üniversitemizde, hem de bizim fakültede, ilginç bir deneme olması açısından yardıma koyulduk.
Sen bize aksiyon de , ham değiliz , ne iş olursa yaparız modundayız, sanat dedin mi zaten akan sular duruyor .
Başladık tabi ki, biz resim beklerken kutuları taşımaya ….. kırmızı renkli, yeşil renkli beyaz renkli kutuları . Biz getiriyoruz arkadaşımız yerleştiriyor. Kimini yan ,kimini dik ,kimini çapraz, kimi üst üste , kimi ta yukardan iple asılmış . Onlarca koli bitti ama biz hala resim bekliyoruz. Birde idealistlik var “o resim buraya gelecek”.
Ama gelmedi , büyük hüsran. Arkadaşımız bize dönüp “bitti emeklerinize sağlık bir çay içelim benden” dediğinde hepten umudu kestik ,o resim yada resimler gelmeyecekti .
Hala bir anlam veremediğimiz garip sergiye bakıp çaylarımızı yudumladık. Sonrasında güzel bir sehpa ve kalın bir yorum defteri koyarak ilk girişe yerleştirip beklemeye koyulduk.
Sonuç; İnanın o kutulara bakıp yüzlerce yorum olmasına o kadar şaşırmıştım ki hepsini okuyup bu kadar mı olur demiştim. Herkes kendi örfü adeti, inancı, sevdiği, saydığı, sövdüğü ne varsa döktürmüştü, kimi kırmızı kutular mazlum kanını simgeler derken , kimisi kızılı algılayıp devrime , kimi sevdiğinin saçına ,kimi çocukların tertemiz oluşuna ,kimi yozlaşmaya, kimi yobazlara ,kimi ay yıldıza kimi aşka, kimi çarpık yapılaşmaya, kimi paraya, kimi koli koli sigaraya, kimi gökkuşağına kimi memleketine.
Benim açımdan hiçbir şeye benzemez bu hilkat garibesi sanatsal olaya bunca yorum .Tuhaflık bende , utandım. Döndüm dolaştım da yine de benzetemedim Sırrımız olsun …..hala hiçbir şeye benzetemiyorum aklıma geldikçe de gülüyorum.
Herkes hayatı kendi penceresinden görüyor , baktıklarımız aynı şey olsa da, yetiştirilme tarzımız, inançlarımız, sevdalarımız ,özlemlerimiz, duygularımız, hırsımız ,hırslandıklarımızın ,çevremiz ,gücümüz ,güçsüzlüğümüz etkisinde “ doğrular ve sadece doğru olan” bizim sanıyoruz.
Ama YANILIYORUZ.
Oğuz un sergisi