Başarı öykülerini sıkça okur ve yorumlarım,genel olarak ortak değerin takım çalışmasından ve birliktelikten olduğu kanaatini taşıyanlardanım.Başarı resimlerine şöyle bir gözatsanız hep kalabalık resimlere rastlarsınız.Bireyin kendi çabası ve iyi organize olması,özümsemesi başarıya giden yolda önemli fakat tek başına belli bir noktadan sonra da tıkanacağı da aşikar.
Burda karşımıza işte “ ben ile biz “ çıkıyor. Biz dilini kulanan mütevaziliğin ve saygının simgesi haline gelip arkasından onlarcasını sürüklerken ve başarı ve insanlık merdivenlerini hızlıca çıkarken, ben dilini kullanan iticiliği ile yanlızlığına mahkum oluyor maalesef. Bireysel sporlarda yada faaliyetlerde istediğiniz gibi ben dilini kullanabilirsiniz diye de düşünürseniz ,orda da yine sıkıntı var . Sana desdek olanlar, seni çalıştıranlar,ekipman sağlayanlar,taşıyanlar,havlunu tutanlar.Ve ya tek başınıza bir gösteri düzenleyeceksiniz, konuşma metni sizde,siz üretip siz bulmuşsunuz ama yine ben nasıl diyeceksiniz ki, hazırlığında ihmal ettiğin ,senin her zaman arkanda ki ailen var,ışıkçısı var,sahneyi süpüren var, güvenlik görevlisi var , var da var. Şöyle düşünün bir kere, büyük bir başarı elde ettiniz ,tekbaşınıza kutlama mı yapacaksınız? Ama ben dili ve sahipleri bunu da başarabilir .Sadece acıyorum.
Önemli olan bir diğer durumda nasıl söylendiği ve nasıl anlaşıldığı konusu.”Söz var kestire başı,söz var kese savaşı” . Nasıl anlaşıldığımız,nasıl söylediğimiz ve biz dili ; makam ve mevkileri yükseltirken, “ben dili” hem makam ve mevkiyi hemde kullananı alçaltır.
Güzel bir örnekle ; Yaradılışlar ile ilgili ayetlerde “Biz” tabiri geçer.Bunda kasıt o anda meleklerin de buna şahit olmasıdır . Hal böyle iken sen işlerini yaparken en azından şahit bile olmuş olanlara sana nokta dahi yardımı olanlara tüm duyularını kapatıp, o bencilliğinle nasıl “ben” diyebilirsin ki?