İlk bilgisayar evimize geldiğinde sadece bir gün kalabilmişti. Babam ertesi gün , oğlum toparlayalım dedi, şaşırmış üzülmüştüm. Daha dün gelmişti kardeşim havalara uçmuş bende sevinmiştim hani, birkaç oyun ancak oynayabilmiştik ,o gün bilgisayarcıya gidip oyunlar da almıştım. Akşam onları kardeşime hediye edip sürpriz yapacaktım.
Bir şey soramadım babama, ama içimden kızdım . Arabaya atlayıp, bilgisayar ,babam ve ben; tek katlı bir evin önünde durduk.
Kapıyı çalınca belki benden dört beş yaş küçük, erkek kardeşim yaşlarında ağzı maskeli, gözleri pırıl pırıl bir çocuk kapıyı açtı. Selam ve ailesiyle kısa bir sohbetten sonra salonda olan tek masanın üzerine bilgisayarı kurarken o tam arkamdaydı ,yardım ediyor ,sevincini çok belli etmemeye çalışıyordu. Ama ben o sevinci iliklerime kadar hissedebiliyordum.
Kanser hastasıydı ,ailesinin durumu malumdu. Kendi kendime kızmıştım ya, kendimden utandım . Dışarı çıkınca ata babam ne doğru şey yapmış dedim. Eve geldiğimizde kardeşime de durumu izah ettik, iyi yapmışsınız dedi çocuk yüreği.
O da çocuktu ama ondan da….. daha çocuk…. çocuklar vardı işte.
O güzel gözlü çocuk bu olaydan yaklaşık bir ay sonra vefat etti.
Çok üzülmüştük ama gururluyduk , daha çoğunu yapabilir miydik o şartlarda bilemiyorum .
Ne diyeyim ; İmkan varsa kendi çocuklarınızdan daha çocuk olanları unutmayalım ne olur.
Dünyayı değiştirmek gibi bir hedefiniz mi var ? Bir çocuk sevindirin yeter de artar.