ne var ki yazmakta

“Ne var ki yazmaya” , diyemedim hiç .Önemli olanın sürdürülebilirlik ve devamlılıktan geçtiğini bilerek. Yoksa dünyada söz biter mi canım.

Yazmak sadece ağzını açıp gözünü yummakla, sağa sola sataşmayla, ya da gündemle, belirli gün ve haftalar üzerine yazmakla bir noktaya kadar oluyor mu acaba? Yorum sizin. Bir iki üç ve tıkanırsın belli bir süre sonra.

Bir şeyler üretmek ,bir konuyu farklı bir pencereden sunmak ,takılmamak sürdürebilmek, okunabilir olmak zor gerçekten. Onun içindir ki çok severim yazanı bir o kadar da okuyanı. Hayranlık uyandırır nedense yazanlar bende, kıskanırım da aynı zamanda. Bir cümle okurum neden benim aklıma gelmedi diye de hayıflanırım.

Bir kitap tanıtımında ;

Öyle bir sevmiş olacağız ki; Hatunlarımızın gözlerinde gökte parıldayan bir ışık, Onun ipek saçlarında bir rüzgâr, Büyüttüğümüz balaların dudaklarında bir gülücük olarak kalacağız!

Gökte Doğanlar! Hah! Son kez… Ur-Ah! Ur-Ah! Ur-ah! Ur-Ah!

“Küllerinden yeniden doğabiliyorsan, yaşıyorsun demektir!”

Gel de kıskanma şimdi.