Küçük ateşi söndürür rüzgar, büyük ateş rüzgar vurdukça parlar.
Adım adım yaklaşıyoruz. Siz kara delik deyin, bazıları kıyamet desin, bazıları sonsuzluk desin, bazıları yeni hayat desin , ömür dedikleri yolun sonuna . Acundaki sayılı dakikalarımız günlerimiz ne kadar da hızlı geçiyor değil mi? Ya da bana öyle geliyor. Hele son bir yıl , aman Allah’ım .
Geriye baktığımızda çile ,boğuşma ,koşuşturma çoğumuz için . İçlerimizde hep “kısa çöpüz biz ,uzun çöpte hakkımız var da ,gözümüz yok” söyleyişlerimiz . Kendimizi avundurmalarımız. Hep kendimiz için,hep ben için yaşadığımız da hep küçük ateş oluyoruz. Bunu bile başaramıyoruz aslında. Bir rüzgar esti mi sönüyor geçmişimiz, geleceğimiz. Yitiriyoruz özlemlerimizi, umutlarımızları.
Büyük ateş olalım ki söndürmesin işte rüzgar bizleri. Rüzgar vurdukça daha çok parlayalım.Ne mi yapalım, güvensizliği ,çaresiz kalmışlığı, doluya koyuyorum almıyor,boşa koyuyorum dolmuyorları bırakalım bir kenara ,kendimizi acındırmayı, avutmayı, azla yetinmeyi . Çıkaralım lügatimizden, hatta atalım sonsuz uçurumlardan aşağıya ,bir elveda bile demeyelim.
Güven denen olguya yapışalım, birlikte başarmanın zevkini yaşayalım. Güçlüyüz ,sağlığımız da yerindeyse bu pes etmeler niye?
コメント